മൌനനൊംബരം

എന്റെ ലോകം ഞാൻ എന്നിലോതുക്കി

മൌനത്ത്തിൻ മറയത്തു നിന്നും വിതുമ്പി

നെഞ്ചിൻ നേരിപോടിൻ ആഴിയിൽ മുങ്ങി

മനസ്സാം മയിൽ പേട നിന്നു വിതുമ്പി

ചുറ്റിലും വട്ടം വളഞ്ഞു ചിരിപൂ

കാട്ടാള കൂട്ടങ്ങൾ ദംഷ്ട്രങ്ങൾ കാട്ടി

ചെഞ്ചോരഇറ്റിറ്റു വീഴുന്ന കൈകൾ

നീണ്ടു വരുന്നെൻ കഴുത്തിന്നു നേരെ

എന്നെ എറിയുന്ന കല്ല്‌ പെറുക്കി എന്നിൽ

ഞാൻ മൌനത്തിൻ മതിലൊന്നു കെട്ടി

അതിനുള്ളിൽ നൊമ്പര കൊട്ടാരം കെട്ടി

കാണാ മറയാത്തോളിച്ചു ഞാൻ നില്പൂ